Balgoy en Keent waren twee kleine leefgemeenschappen in een lus van de Maas in de eerste decennia van de vorige eeuw. Twee kleine kernen, die een beetje geïsoleerd lagen in een meandergebied van de rivier en samen een gemeente vormden. De loop van de Maas was in de loop van eeuwen wel een aantal keren veranderd; soms waren de kernen Gelderland, soms ook Brabant. Ten noorden liep een oude maasbedding, een moerassig gebied, wat de contacten met Wijchen niet gemakkelijk maakte. Eerder stak men met een bootje de Maas over en ging naar Grave, Neerloon of Overangel. Ook vond men de liefde aan de overkant van de Maas, in Gassel, Escharen of Overangel. Zo leefde men jaar na jaar, eeuw na eeuw. De Balgoyse mensen in evenwicht met hun omgeving.

Toch was niet iedereen tevreden. In het eerste kwart van de 20e eeuw werd de waterbeheersing op de Maas zorgwekkend gevonden. Tussen 1900 en 1927 veroorzaakte de Maas 34 overstromingen, waardoor in Den Haag werd besloten om de dijken van de Maas te verzwaren. Bij de overstromingen van februari 1926 werd geconcludeerd dat de dijkverzwaring alleen onvoldoende was. Wim Lely kreeg de opdracht om met een betere oplossing te komen. In juli kwam hij met de o.a. de aanbeveling dat tussen Grave en Blauwe Sluis 10 scherpe bochten moesten worden afgesneden waardoor de rivier met 19 km werd ingekort, hierbij ook de bocht bij Balgoy en Keent. Hierdoor zou de waterafvoer worden bevordert. De ingekorte rivier was bovendien een extra voordeel voor de intensievere vrachtscheepvaart.