in memoriam

Het leven van Theo als voorbeeld van Balgoyse gemeenschapzin

5 reacties

Op zaterdag 25 januari bezocht ik Theo Willems in hospice en zorghotel “Residentie Mariëndaal” te Velp. Hij had gevraagd of ik op bezoek wilde komen. Toen ik binnenkwam en vroeg hoe het met hem ging was zijn antwoord: “Daar wil ik het niet over hebben; ik wil liever over vroeger praten”. Ruim twee uur later was hij eigenlijk nog niet uitgepraat, maar was ik toch heel veel wijzer geworden.

Theo Willems werd op 24 augustus 1960 als jongste uit een gezin van vier kinderen in Balgoy geboren; hij had een broer Gerrie en twee zussen, Frenny en Thea. Zijn ouders waren Toon Willems en Nel Kuipers en het gezin woonde in de Veldsestraat. Eerst zijn Nel en Toon, die uit Overasselt kwam, ingetrouwd bij haar ouders in een boerderijtje wat stond op de plek waar nu Niek van den Boogaard woont en vanaf 1957 zijn ze verhuisd naar het nieuwgebouwde huis ook in de Veldsestraat, waar Theo tot het laatst toe is blijven wonen. Theo is daar in 1960 geboren.

image427_edited

Toon en Nel Willems – Kuipers met hun vier kinderen, vlnr. Frennie, Theo, Thea en Gerrie

 

WhatsApp Image 2020-02-04 at 13.20.38

Aan het werk in Wijchen

Toon was bouwvakker en Nel was thuis en zorgde voor de kinderen, zoals zovelen in die tijd.  Ze hadden het zeker niet breed toentertijd. Theo ging net als zijn zussen in Wijchen naar school. Naar eigen zeggen, omdat hij moeite zou hebben met het leertempo in Balgoy. Toen hij niet meer leerplichtig was, ging hij werken in de plantsoenendienst en dat heeft hij meer dan 40 jaar gedaan. Ruim 40 jaar met plezier gewerkt. Met de hoge piefen van de gemeente, zoals Theo ze noemde, had hij niks, maar de collega’s uit de keet waren wel erg belangrijk voor hem. Elke morgen op de fiets naar Wijchen, door weer en wind. De fiets waar hij zo afhankelijk van was en die hem tegelijkertijd onafhankelijk maakte. Hij deed vaak zelf de boodschappen bij de Jumbo in Wijchen-Zuid.

Zijn hele sociale leven speelde zich in Balgoy af. Daar voelde hij zich thuis en werd hij door de Balgoyse gemeenschap opgenomen. Zoals zovelen ging hij voetballen bij Diosa. Jammer genoeg moest hij na enkele jaren stoppen, omdat hij last van zijn longen kreeg en kortademig werd. Dat vond Theo erg jammer, want hij genoot van de activiteiten op en rond het voetbalveld. Met name de derde helft en het gevoel dat je er echt bij hoorde daar kon hij enorm van genieten. Theo was dan ook blij verrast toen, niet lang nadat hij had aangegeven te gaan stoppen met voetballen, Hans van Baal, vergezeld door Antoon Jans, bij hem aan de deur stond. Hans vroeg of Theo zin had om te helpen op het voetbalveld op de zaterdag met de jeugd en ook op zondag was er van alles te doen, de kleedkamers in orde maken en de hoekvlaggen op hun plek zetten bijvoorbeeld. Theo vertelde me dat hij verschrikkelijk blij was met het verzoek van Hans en dus van Diosa. Theo heeft zich jarenlang meer dan 100 procent ingezet voor Diosa, is ook jeugdleider geweest en aanvoerder van Diosa 7 en hij heeft daar heel veel gezelligheid en vrienden voor teruggekregen.

12

Theo, Diosa- en Feyenoordsupporter in hart en nieren. Hier in het cafe van Teun en Sjan van Haren.

Ik leerde Theo beter kennen toen ik in de familievoetbalcommissie gevraagd werd. De organisatie van dit nog steeds populaire jaarlijkse voetbalspektakel begin juni met als doel de jeugdkas van Diosa te spekken vereist de inzet van heel veel trouwe Diosa leden. Het mooie is dat je dan samenwerkt met een ploeg mensen die allemaal met hun eigen talent proberen om er een geslaagd evenement van te maken. De organisatie kon altijd rekenen op de fanatieke voetbalonderhoudsploeg waarvan ook Theo deel uit maakte en die voor en na het toernooi ploeterden om de tent te zetten, stoelen, dissen, versiering en wat al niet meer klaar te zetten, zodat het zondags een groot feest kon worden en dan ’s zondags ook nog van vroeg tot heel laat rennen om daarna de boel op maandag weer op te ruimen. Toen ik er met Theo twee weken geleden over sprak tintelden zijn ogen weer en je zag dat hij er nog steeds van genoot.

In die tijd ontstond er ook een samenwerking tussen Diosa en harmonie Kunst en Vriendschap. KenV had en heeft nog steeds een kleine draaimolen die jarenlang werd gebruikt tijdens de jaarlijkse fancyfair en leden van KenV zorgden ervoor dat die draaimolen ook tijdens het familievoetbaltoernooi draaide voor de Balgoyse kinderen. Als tegenprestatie kwam de Diosa voetbalploeg inclusief Theo Willems helpen bij de jaarlijkse rommelmarkten van de harmonie. Een mooi voorbeeld van de goede samenwerking tussen de verenigingen in het dorp en Theo vond het prachtig. Vooral de opening van de markt waarbij de bezoekers de dranghekken en Paul Hammen bijna platliepen was een spektakel. 

Theo was dus een bekende Balgoyse mens aan het worden en die zijn interessant voor carnavalsvereniging de Moaslanders, want dat zijn potentiële prinsen en adjudanten. In november 1998 was het zover, alleen Theo wist van niks. De onthulling was voorbij en de nieuwe prins was prins Marcel dun Urste uit d’n Ekstersnest. Theo had meegedaan met de geslaagde onthulling en dacht dat hij wel aan een lekker koud Maltje toe was. Maar hij werd kei verrast, want prins Marcel wilde iemand die geen verstand had van voetbal, een Feijenoordsupporter, als adjudant en dat was Theo Willems! Het begin van een fantastisch verrassingsjaar in 1999. Er zat ook nog een minder leuke verrassing in het najaar van datzelfde jaar 1999. Twee droevige omstandigheden in Balgoy deden de carnavalsvereniging besluiten de prinsonthulling uit te stellen. Het overlijden van Jan Loeffen en van Frank Ariens, binnen 8 dagen, had diepe wonden geslagen in het dorp en niemand wilde aan carnavalsactiviteiten denken. Theo vertelde me, dat die droeve gebeurtenis er wel toe leidde dat hij als adjudant twee keer de nieuwjaarsreceptie van Diosa mocht bezoeken wat wel weer uniek was. Theo had een ijzersterk geheugen voor feitjes.

19

Prins Theo dun vijfde van ’t Moasland

Als klapper werd Theo in 2001 prins Theo dun Vijfde van het Moasland. Met een toepasselijk thema: “het vrijgezellen jaar” werd het voor hem en het Moasland een onvergetelijk jaar en het is typisch Theo die dan in de carnavalsgids schrijft: “Alleen met z’n allen samen kan dat lukken. We gaan er voor”. 

Theo was dus geen onbekende in het dorp, want behalve zijn inzet voor Diosa en de Moaslanders kennen de Balgoyse mensen Theo ook van zijn kamer vullende kerststal thuis en het bouwen van de kerststal in de kerk. Na de Balgoyse kermis kwamen de plannen voor de kerststal in de woonkamer al op tafel. De kerststal in de kerk was van latere zorg, want dat deed hij samen met de kerststalploeg. Voor Theo was de nachtmis of kerstavondviering het hoogtepunt van zijn kerststalproject, want dan bracht hij het kerstkindje naar de kerststal. De trots straalde eraf. Theo zei nooit nee als je vroeg om te helpen. Ook afgelopen najaar nog vroeg de contactraad van de kerk nog aan Theo of hij de adventskrans wilde maken. Theo twijfelde niet en zei meteen ja, terwijl hij toen al ziek was. Daarom werd bij de uitvaart een mooi versierde adventskrans opgehangen in de kerk.

WhatsApp Image 2020-02-04 at 12.54.25

Theo was trots op zijn kerststal thuis

IMG-20200117-WA0000Theo Willems was goudeerlijk, recht door zee, zonder poespas en altijd bereid te helpen. Alles werd anders toen Theo ziek werd. Hij bleef positief, maar zeker de laatste weken waren niet gemakkelijk voor hem. De pijn werd steeds erger en uiteindelijk werd hij gedwongen de Veldsestraat te verlaten. Maar hij bleef trots op zijn dorp Balgoy, de Veldsestraat, de verenigingen en zeker ook de Balgoyse mensen en wij moeten trots zijn op deze Balgoyse mens. Hij overleed in de nacht van 4 februari. Zijn laatste boodschap aan de mensen in Balgoy was: “Allemaal genieten met de carnavalsdagen, jong en oud. Groetjes van Theo uit de Veldsestraat”.

In memoriam Ries van Haren 1938 – 2019

2 reacties
Ries van Haren (1938 – 2019), met Landleven tussen de dijken (foto: de Gelderlander 2007)
Rouwadvertentie Ries van Haren

Op Zondagmorgen 3 november werd ik gebeld met het bericht dat Ries van Haren was overleden, een dag nadat hij uit het ziekenhuis was ontslagen en een plek had gekregen in verpleeghuis Waelwick in Ewijk. Een echte Balgoyse mens was toch nog onverwachts overleden. Ries was niet alleen Balgoyse mens en boer, maar ook een echte familiemens, echtgenoot, een vader, een opa, die boven alles zijn familie om hem heen wilde en met iedereen vriend wilde zijn. Hij vond het ook geweldig dat de boerderij omgebouwd was tot een mantelzorgwoning, hoewel hij die zelf zo nooit genoemd heeft.

Kaft van het eerste boek van Ries bij gelegenheid van 100 jaar Boerenbond in Nederasselt, Balgoy en Keent

Naast zijn boer zijn, was Ries van Haren ook de dorpsdichter en verhalenschrijver en verteller van de Balgoyse en Keentse geschiedenis en taal. Ries kende de agrarische streekgeschiedenis als geen ander. Hij probeerde op zijn eigen wijze zijn gevoelens en gedachten te verwoorden over de tijd die hij in Balgoy en Keent heeft geleefd of door overlevering heeft meegekregen. Dat blijkt niet alleen uit zijn gedichten, maar ook uit de zes boeken die hij heeft geschreven. In 1996 verscheen “Veel gewonnen veel verloren”, een boek met informatie en anekdotes over de dorpen Balgoy, Keent en Nederasselt. Aanleiding en motivatie voor dit boek was het 100-jarig bestaan van de N.C.B., de Noord-Brabantse Christelijke Boerenbond. In 1999 kwam “Ballegoyse minsen – Een eeuw Balgoijse sfeer tussen de Loswal en de Bremdenmeer” uit, een fotoboek met nagenoeg alle mensen, die in het Millenniumjaar 2000 in Balgoy woonden.

Het boek “Ballegoyse minsen” uit 1999

Enkele jaren later, in 2007, verscheen de gedichten- en verhalenbundel “Landleven tussen de dijken” over het boerenleven in de streek waar de auteur is opgegroeid. Zeven jaar geleden, in 2012, verscheen “Oude ploegvoren, een boekwerkje met veel spreekwoorden en gezegdes, limericks en gedichten. “Geleefd Verleden – Balgoy in de 20e eeuw” verscheen in 2014 en vertelt over Balgoyse mensen, die in de vorige eeuw in het dorpje aan de Maas geleefd hebben en op het kerkhof aldaar zijn begraven. Met foto’s, waar wie gewoond heeft, gedachtenisprentjes en een levensverhaal van de betrokkenen in dichtvorm wordt hun herinnering levend gehouden.

“Marga’s huwelijk met de Heer van Wiechen”, Ries’ laatste boek

Ries van Haren schreef, volgens zijn eigen zeggen, zonder moeilijke woorden. Met de gedichten en verhalen probeerde hij op zijn eigen wijze zijn gevoelens en gedachten te verwoorden. Teksten met nostalgie en maatschappelijke betrokkenheid, maar bovenal met optimisme en humor. In zijn laatste boek, waarin eerder in krant en carnavalsgids gepubliceerde verhalen over de Ballegoijse Marga die trouwt met de Heer van Wiechen herschreven zijn, herkennen we die elementen zeker terug, maar het is ook een unieke kijk op de hele Balgoyse gemeenschap en de relatie met de gemeente Wijchen, die formeel begonnen is na een gemeentelijke herindeling in 1980. Ries koos voor een andere vorm dan zijn eerdere boeken, een versmelting van fictie en feitelijke gebeurtenissen. Verder bevat het boek een groot aantal foto’s van Paul Berben die een beeld geven van het maaslandschap in de periode die door Ries in het boek beschreven wordt en dat hem zo dierbaar was.

De liefde van Ries voor Balgoy en zeker ook voor Keent is gemakkelijk te verklaren. In januari 2018 schreef ik daarover al eens een blog naar aanleiding van een uitgave van Tweestromenland (174, 12-2017), het tijdschrift van de Historische Vereniging voor het Land van Maas en Waal en het Rijk van Nijmegen West. Daarin stond een artikel van Hans Eerdmans over de geschiedenis van Keent. Het artikel eindigt met een gedicht van Ries van Haren, dat gaat over de Keentse mensen die er in de eerste helft van de 20e eeuw gewoond hebben, het merendeel was keuterboer.

Bertuske Kocken en Mieke Coelen uit Keent

Ries beschrijft in dichtvorm op zijn eigen wijze hoe Bertuske Kocken en diens vrouw Mieke daar hebben geleefd en gewerkt. In de allerlaatste regel van het gedicht verklapt hij dat hij familie is van Bertuske:

“En zo kun je dit gedichtje lezen of bekieke
Gemaakt door een nakomeling van Bertuske en Mieke”

Bertuske Kocken was de opa van Ries, van zijn moeders kant. Deze familierelatie verklaart ook de gedetailleerde beschrijving van “het keuterijtje van anderhalve morgen groot”. Ook Ries’ vader, Jo van Haren, heeft in Keent gewoond. De familie van Haren en de familie Kocken zijn in de zomer van 1936 verhuisd naar Balgoy. Jo van Haren trouwt met Drieka Kocken op 9 mei 1931 in Overasselt (op 13 mei in Balgoy in de kerk) en ze gingen in Balgoy wonen. Ze kregen samen negen kinderen. Ries, Marinus Johannes van Haren, werd geboren in Balgoy op 26 juni 1938. Hij trouwde op 4 juni 1966 met Gerarda Maria Elisabeth (Ger) de Kleijn en trouwde in op de Houtsestraat, waar Jo en Drieka toen woonden. Hij nam het bedrijf over in 1966 toen Jo 65 jaar oud werd en heeft er de rest van zijn leven gewoond en gewerkt.

Het gezin van Jo en Drieka van Haren – Kocken, vlnr.: Marietje, Joke, Lambert, Jo, Tilly, Ries, Drieka, Dinie en Riek van Haren, Houtsestraat op 13 mei 1956
Ries van Haren (rechts) tijdens vergadering van heemkundekring “Pagus Balgoye”

Ries van Haren was zoals gezegd een maatschappelijk betrokken Balgoyse mens, die enorm hield van zijn boerenleven en de natuur om hem heen. Maar hij is ook lid van het school- en kerkbestuur geweest, hielp als kerkhofwerker om het kerkhof en de omgeving van de kerk schoon te houden, hij was tot het laatst toe actief in het gemengd zangkoor en een trouw lid van de heemkundekring “Pagus Balgoye”. Wanneer dat bij opruimen of opbouwen van pas kwam, bracht Ries zijn tractor mee. Harmonie Kunst en Vriendschap kon altijd terecht bij Ries in de Holtse Hoek als ze opslagruimte nodig hadden voor rommelmarktspullen.

“Ik ben blij de ge al zoveul van mijn geleerd hed” zei Ries bij de boekpresentatie van mijn Balgoyse boek “Boeren, burgers en buitenlui” tijdens Open Monumenten Dag 2017 bij de Oude Toren. Het was een eer en mijn grote wens dat Ries als geboren en getogen Balgoyse mens bij die boekpresentatie een exemplaar uitreikte aan nieuwe inwoners van Balgoy. Het zijn mensen als Ries, die voorbeeld zijn voor Piet’s Blog. De weblog over Balgoy en de Balgoyse minse.

Ries reikt als geboren en getogen Balgoyse mens een exemplaar uit van “Boeren, burgers en buitenlui” aan de nieuwe inwoners van Balgoy, Antonio en Carolina Gasquez

Ries van Haren, die we gekend hebben als familie of als Balgoyse mens, is overleden. Sindsdien klinkt zijn naam meer dan ooit. Op onverwachte momenten duikt de naam op: als het gaat over iets wat hij graag deed, of bij activiteiten in ons dorp. We koesteren de naam met herinneringen. Elke dag zijn er wel herinneringen, ze komen vanzelf bovendrijven. De ene keer doordat je iets persoonlijks tegenkomt, de andere keer doordat je het er samen met anderen over hebt. Sommige dingen ben je misschien vergeten of heb je verder weggestopt – oh ja, nu je het zegt, dat was ook zo…. Iedereen heeft zo zijn eigen herinneringen. Herinneren wordt een actief werkwoord als het ons lukt, onze herinneringen levend te houden. “Herinneren” wordt dan “Gedenken”. “Gedenken” is: gaande houden, bij het nu betrekken, niet verloren laten gaan. Dat is wat we moeten doen, Ries blijven betrekken bij het leven, bij ons leven. Zijn gedichten en boeken zullen daarbij zeker helpen.

Gedachtenisprentje Ries van Haren

In memoriam Theo Verheijen 1936-2018, gedreven Balgoyse bestuurder met veel Wijchense contacten

Een reactie plaatsen

Theo Verheijen, ook bekend in Wijchen als Smid Verheijen werd daar geboren op 5 februari 1936 en woonde er meer dan dertig jaar op de hoek Stationsstraat – Baron d’Osystraat. Hij trouwde met Annie Vergeest en samen kregen ze drie kinderen. Theo was een familieman en stond altijd klaar voor zijn gezin.

img_0058

Theo laat zien dat hij het werk in de smederij niet verleerd is (2005).

Tijdens de rondwandeling door Wijchen (10-jarig bestaan van Pagus Balgoye) werd ook even stilgestaan bij de voormalige smederij van de familie Verheijen aan de Teersmortelweg.

Theo was een echte ondernemer. Na het overlijden in 1964 van zijn vader, Frans Verheijen, nam hij samen met broer Henk de smederij over. In 1969 werd een boerderij in Balgoy gekocht aan de Torenstraat op nummer 21 en in 1971 vond de officiële opening van het nieuwe bedrijfspand, Landbouwmechanisatiebedrijf Fa. Verheijen & Zn. plaats. De werkzaamheden richtten zich primair op de verkoop en reparatie van tractoren, maaidorsers, hakselaars en landbouwwerktuigen. De werkzaamheden verband houdend met hoefbeslag, haarden en kachels, waterleiding en constructie, die de belangrijkste bezigheden waren in Wijchen, verdwenen uit het programma.

Theo kon niet stilzitten en was naast zijn werk ook actief bij de brandweer. Al op zijn twintigste was hij lid van de vrijwillige brandweer in Wijchen en bleef dat 35 jaar doen. Veel van zijn vrije tijd stopte hij ook in het verenigingsleven. In Wijchen waren dat met name de Wijchense paardenmarkt (Theo was jarenlang bestuurslid van de Stichting Veemarkt Wijchen) en hij was actief bij Tweestromenland. Hij was betrokken bij de paardenmarkt vanaf het eerste uur. In een documentaire van Tweestromenland in Beeld en Geluid van dit jaar vertelt Theo hoe hij zich destijds samen met Paul Rutjes bezig heeft gehouden met de wederoprichting van de paardenmarkt. Een jaar eerder werd Theo ook al geïnterviewd door de Wijchense Omroep.

 

Theo Verheijen prins carnaval 1975 zw

Theo als prins carnaval van ’t Moasland in 1975.

Toen hij in Balgoy kwam wonen en werken verdeelde Theo zijn tijd en energie tussen Wijchen en Balgoy. In 1975 werd hij prins carnaval van het Moasland in Balgoy. Hij was ook een periode bestuurslid van de carnavalsvereniging en bleef actief in het EPK (ex prinsen kabinet) dat elk jaar zorgt voor een origineel optreden tijdens de Bonte n’aovond.

Vanaf 1991 was hij bovendien vice-voorzitter van parochie de Heilige Johannes de Doper. Geen gemakkelijke tijd was dat voor de parochie. Mgr. Arts, die vanaf 1964 pastoor was van de parochie in Balgoy, werd op 1 augustus 1993 eervol ontslag verleend, waarna hij in Uden van zijn welverdiende rust kon gaan genieten samen met zuster Petronella Maria van Driel, die hem sinds het overlijden van Grada Venbrux verzorgd had. Mgr. Arts was de laatste pastoor die op de pastorie in Balgoy woonde en samen met zuster Petronella de zorg had over de kerk en alles wat er bij hoorde. In die tijd moest het bestuur de organisatie van de parochie vernieuwen, een tijdrovend en soms moeilijk proces. De goede communicatieve vaardigheden en de vele contacten die Theo had, kwamen hierbij goed van pas.

Parochiebestuur 1997 zw

Het toenmalige parochiebestuur met vlnr.: Marianne van den Boogaard, Piet Janssen, pastoor Groos (die in Hernen woonde), Ans van Erp, Theo Verheijen en Wim Verhoeven.

In 1995 verkocht Theo het landbouwmechanisatiebedrijf, omdat er geen opvolger was. Misschien dat de vrije tijd die dit met zich meebracht wel meegespeeld heeft om ja te zeggen toen de initiatiefnemers van Pagus Balgoye in 2000 hem vroegen om voorzitter te willen worden van de nieuwe heemkundekring. De vele contacten die Theo had bij de gemeente Wijchen hebben zeker geholpen toen de kersverse heemkundekring de Oude Toren als expositieruimte en visitekaartje wilden gaan gebruiken. Dat dit een goede keuze is geweest hebben de vele exposities en ander activiteiten die bij de Oude Toren zijn georganiseeerd wel bewezen.

OLYMPUS DIGITAL CAMERA

verjaardag en doop pagus 064

54bf5-1454807_421189334674346_1224756502_n

vlnr.: minister Ronald Plasterk, Ruud van Haren en Theo Verheijen

Een van de hoogtepunten van het voorzitterschap van Pagus Balgoye zal zeer zeker het bezoek van een minister aan Balgoy in december 2013 zijn geweest. Toenmalig minister van Binnenlandse Zaken en Koninkrijksrelaties, Ronald Plasterk, bezocht Wijchen en Balgoy onder meer om kennis te nemen van het door bewoners van Balgoy zelfgemaakte plan voor woningbouw in het dorp. “Een mooi voorbeeld van een bur­gerinitiatief”, aldus de minister, die ook een bezoek bracht bij de Oude Toren, het visitekaartje van heemkundekring Pagus Balgoye. Hij werd daar rondgeleid door toenmalig voorzitter Theo Verheijen.

In 2014 stopt Theo als voorzitter en wordt opgevolgd door Wil Giesbers. Theo wordt dan benoemd tot het eerste lid van verdienste voor al zijn inspanningen gedaan voor de vereniging. Van 2014 tot het laatst toe blijft Theo actief bij Pagus Balgoye, voor zover zijn gezondheid dat toeliet. Hij was aanwezig bij ledenvergaderingen, werkavonden en exposities; op de werkavond van woensdag 3 oktober nam hij nog actief deel aan de discussies, o.a. over café en winkel “VIVO” van André van den Berg. Op woensdag 7 november melde hij af, omdat hij ziek was.

Theo Verheijen lid van verdienste

In 2014 wordt Theo Lid van Verdienste van Pagus Balgoy (bericht uit Wegwijs).

Theo Verheijen overleed op 17 november 2018. Hij was een gedreven en altijd goedlachse bestuurder in het Wijchense en Balgoyse verenigingsleven met heel veel contacten, die als geen ander verstond om mensen te verbinden en enthousiast te maken. Voor al zijn activiteiten werd hij benoemd tot Lid in de Orde van Oranje-Nassau, een Koninklijke onderscheiding die hij met trots droeg. De uitvaartdienst vond plaats op 22 november in een overvolle H. Johannes de Doperkerk te Balgoy.

In memoriam Frans Berben 1924-2017

1 reactie

Op zaterdag 22 juli ontvingen de leden van Pagus Balgoye via de secretaris het droevige bericht dat het oudste lid van de vereniging, Frans Berben (92 jaar) was overleden.

Rouwkaart Frans Berben

Frans was een trouw en fanatiek lid van Pagus Balgoye. Hij genoot van de werkavonden, andere bijeenkomsten en excursies van de vereniging en was helemaal in zijn element als hij kon vertellen over de tijd dat hij jong was in Balgoy en in Keent. Toen Harrie Jans ook nog leefde, konden ze urenlang vertellen en herinneringen ophalen uit vroegere tijden en zij kenden nog veel van de oorspronkelijke Balgoyse mensen persoonlijk. Zij waren zelf echte Balgoyse mensen. Pagus Balgoye mag zich gelukkig prijzen met een opname uit 2007 op DVD van een gesprek dat ik had met Frans en Harrie over de maaskanalisatie, opgenomen door Adriaan Berben. Niet lang daarna in juli 2007 maakten een aantal leden van Pagus een rondwandeling door Keent en ook daar was Frans bij (zie foto hieronder).

DSCF4547 (1)

Harrie Jans en Frans Berben tijdens rondwandeling in Keent: waar stond toch die molen?

WO040914039

Franciscus Allegondus Gerardus (Frans) Berben werd geboren in Balgoy en was op twee na de jongste uit een gezin van twaalf kinderen. Zijn vader was Gradus Petrus (Grad) Berben, molenaar, geboren op 21-11-1889 te Balgoy, overleden op 10-01-1972 te Balgoy op 82-jarige leeftijd, zoon van Johannes Wilhelmus Berben en Johanna Arts. Gehuwd op 20-jarige leeftijd op 12-10-1910 te Beers met Adriana Maria Willems, 23 jaar oud, geboren op 07-06-1887 te Beers, overleden op 28-01-1968 te Balgoy op 80-jarige leeftijd, dochter van Willem Willems en Maria Elisabeth Kocken. Meer gegevens over de stamboom van Frans zijn te vinden in de genealogie van Andreas Berben.

Het bidprentje ter herinnering aan Frans geeft een mooi beeld van zijn levensverhaal.

Tekst bidprentje Frans Berben